Toen Juliettes moeder overleed, begreep ze pas hoeveel pijn het doet om een ouder te verliezen. Ze startte een blog waarin ze haar rouwproces deelt, zodat anderen hier steun uit kunnen halen.
Hoe ga je om met rouw?
Juliette verloor haar moeder
Als ik hoorde dat iemand een ouder was verloren, voelde ik me daar wel rot over. Toch kon ik de pijn en het verdriet nooit écht begrijpen, want het was niet mijn verhaal. Tot het ook mij overkwam.
Binnen een week overleed ze
Op 26 maart 2021 is mijn moeder overleden. Ze sukkelde al drie maanden met longklachten, maar niemand dacht (op tijd) dat er iets ergs aan de hand was. Ik maakte me dan ook totaal geen zorgen.
Pas één week voor haar overlijden hoorden we dat ze mogelijk (!) uitgezaaide alvleesklierkanker had. De hele week bleef ik hopen, tegen beter weten in. Want stoppen met hopen zou gelijk staan aan opgeven. En dat kon gewoon niet.
Pas een paar uur voordat ze overleed verdween de hoop naar de achtergrond en kwam de behoefte om haar te vertellen dat het goed was. Ik probeerde te accepteren dat ze zou overlijden, maar wilde vooral ook dat zij dat deed.
“Dit verdriet kan je je niet voorstellen als je ouders nog leven.”
Juliette
Niet voor te stellen
En als het dan opeens waarheid is, dan is daar het enorme verdriet. Een pijn die al het andere waar ik ooit om heb gehuild overtreft. Een verdriet dat je je niet kunt voorstellen als je ouders nog leven.
Het voelt zo wreed en oneerlijk dat je hier als mens zomaar in terecht kan komen. Ergens wil ik geloven dat het niet ‘zomaar’ is, maar dat er een reden voor is. Maar mocht er een reden zijn, dan duurt het nog wel even voor ik die inzie. Net zoals het besef dat ze er echt niet meer is.
Tot nu toe overheerst namelijk nog altijd de gedachte: het is gewoon niet waar. Ik kan en wil het niet geloven. Want wat moet ik dan geloven over waar ze nu is? Eerst dacht ik: ‘Ze is straks in de hemel bij opa en oma’, maar nu weet ik het even niet meer. Is ze ergens? Is ze op een betere plek? Of is ze gewoon weg en kan ze zelf gelukkig het verschrikkelijke verdriet dat wij hebben niet voelen?
Verbonden door verdriet
Door dit verdriet voel ik een band met mensen die hetzelfde is overkomen. Verschillende namen gingen door m’n hoofd en opeens besefte ik hoe ontzettend veel mensen dit ook hebben meegemaakt op een veel te jonge leeftijd (als je hier ooit oud genoeg voor kan zijn). En ik voel me hierdoor ook verbonden met mijn eigen moeder. Opeens begrijp ik haar verdriet. Maar dat zal ik nooit meer tegen haar kunnen zeggen.
Ik merk wel dat het mij helpt om erover te praten met lotgenoten. Verhalen van anderen geven herkenning en daardoor steun. Ik ben zelf begonnen met een blog over het verdriet om mijn moeder. Ik hoop dat ik daarmee niet alleen mezelf, maar ook anderen help.
Want ook al is ieders verhaal anders, de pijn van het verliezen van een ouder snap je van elkaar. En dat is ergens toch iets moois om te voelen, ondanks het vreselijke verdriet.
“Verhalen van anderen geven herkenning en daardoor steun.”
Juliette
Juliette deelde dit verhaal een paar jaar geleden op haar blog en met Rouwnetwerk Jong. Inmiddels is ze al een stuk verder in haar rouwproces en heeft ze gemerkt dat erover praten met familie, vrienden, maar ook lotgenoten, haar enorm veel heeft geholpen. Haar advies is dan ook: laat je emoties toe en stop ze niet weg. Geef jezelf de ruimte en besef dat verdriet iets moois is: het laat alleen maar zien hoeveel liefde er was (en is).
Bron: Rouwnetwerk Jong en www.mamaikmisje.com.
Dit verhaal hoort bij
Hoe ga je om met veranderingen in je leven?
Bij dit thema hoort ook
Ervaringen van anderen
Soms lijkt het misschien alsof je de enige bent die ergens mee zit. Maar je bent niet alleen. Check de ervaringsverhalen hieronder of praat mee in de community.
Ervaringsverhaal
Hoe Myrthe afscheid nam van haar vader
Myrthes vader was ongeneeslijk ziek. Vanaf de diagnose had ze nog anderhalf jaar om afscheid te nemen. Dat was mooi en verdrietig tegelijk.
Ervaringsverhaal
Amieke verloor als kind haar kleine broertje
Toen Amieke negen jaar oud was verloor ze haar broertje. Daarna cijferde ze zichzelf weg voor haar ouders. Die hadden het zwaarder, dacht ze. Zo kwam ze pas later in haar leven aan haar eigen verwerking toe.
Ervaringsverhaal
Emily: “Ik hield mijn verdriet voor mezelf”
Na het overlijden van haar vader voelde Emily zich regelmatig eenzaam. “Ik wilde niemand ongemakkelijk maken, dus hield ik mijn verdriet voor mezelf.” Nu zou ze dat anders aanpakken: “Praat erover! Je bent niemand tot last.”
